Upcoming publication " Armenian Letter Culture & Calligraphy ". Presale will start in Spring 2025. We are open to collaborate on the publishing and distribution of this volume in North America & Europe. Please get in touch for ToC & PDF sample.
Page dimensions: width: 25,7 cm x height: 34,8 cm
Spread: 34,8 x 51,4 cm binding: 8 mm Number of volumes: 1
Projected number of copies: 1500
Binding: Hardcover, silk cloth (red), embossed title
Languages: Armenian & English
Page dimensions: width: 25,7 cm x height: 34,8 cm
Spread: 34,8 x 51,4 cm binding: 8 mm Number of volumes: 1
Projected number of copies: 1500
Binding: Hardcover, silk cloth (red), embossed title
Languages: Armenian & English
Preface
Initially this book was conceived with focus primarily on calligraphy and its practice, both historical and contemporary. But once the work on the original manuscript commenced, it was apparent that this opportunity to show the Armenian letters in their widest applicative spectrum should not be passed on. Rich historical epigraphy, works on metal and wood would have to find place next letterforms on paper written from the time of St. Mesrop Maštoc to this day. Its paper path traces from Venice to Constantinople, from Moscow to Calcutta and further to Orient, a path full of discovery, struggle and accomplishment. It also offers a blend of academic research on the evolution of the tradition of Armenian writing and contemporary calligraphic practice. It reveals a most rich yet most forgotten legacy of Armenian calligraphy, examples of which can be found in the signatures of Armenian Cilician Kings, the letters of Komitas Vartabed, Sayat-Nova, and Archile Gorky, as well as in the correspondence of late 19th Century Armenian poets beautifully executed in stylized Sła'gir, etc.
Initially this book was conceived with focus primarily on calligraphy and its practice, both historical and contemporary. But once the work on the original manuscript commenced, it was apparent that this opportunity to show the Armenian letters in their widest applicative spectrum should not be passed on. Rich historical epigraphy, works on metal and wood would have to find place next letterforms on paper written from the time of St. Mesrop Maštoc to this day. Its paper path traces from Venice to Constantinople, from Moscow to Calcutta and further to Orient, a path full of discovery, struggle and accomplishment. It also offers a blend of academic research on the evolution of the tradition of Armenian writing and contemporary calligraphic practice. It reveals a most rich yet most forgotten legacy of Armenian calligraphy, examples of which can be found in the signatures of Armenian Cilician Kings, the letters of Komitas Vartabed, Sayat-Nova, and Archile Gorky, as well as in the correspondence of late 19th Century Armenian poets beautifully executed in stylized Sła'gir, etc.
The volume’s paleographic research is adopted from M. Stone, D. Kouymjian & H. Lehmann's “Album of Armenian Paleography” (Aarhus Press, 2002), providing the most recent research on Armenian letter types and their use over time. Never before published a commentary on “Calligraphy” by H. Petros V. Minasean (Venice St. Lazaro 1834) reveals a glimpse into the world of letter artist dedicated to enriching his own cultural tradition. A chapter will is dedicated to the studies of Armenian calligraphy within the framework of classical Armenian education prior to the genocide of 1915, including (for the first time published in English) practical guide to Armenian calligraphy from Venice (1834), along with eighteen others from Leipzig (1873) to Tiflis (1884) and Constantinople (1892).
The included modern calligraphic practice combined with practical and useful information on the technique, tools and aesthetic framework of Armenian letter art means to serve as a source of reference and inspiration, and to illuminate its future by offering exciting examples of contemporary calligraphic work. The design of contemporary Armenian typefaces is in its second most active phase since the digital transition began three decades ago. Letters conceived during the calligraphic experiment on paper have a chance of reaching wider audience when they become part of a digital typeface.
Finally, a special importance was payed to the quality of paper and printing, layout, design and typography as well as binding and finishing of the book.
A work of art in itself.
Ajdahak Աժդահակ Volcano, image courtesy Hayk Barseghyan
From the Author:
“Since the beginning of time man has been plagued by conflicting creative and destructive forces, surging within him. Forces which have produced much innovation but have also brought about destruction and decline.
Human kind has spared no effort in destroying what it has created. The destruction of the great library of Alexandria (642) & the library of Baghdad (2008) come to mind- the library of the latter has lost approximately 95 percent of its rare books. Seljuk Turks destroyed the Armenian Bagratuni Kingdom capital at Ani (1064) where they burned over 10,000 manuscripts. The world will continue to turn, but these precious manuscripts and the knowledge they contained, have been lost forever.
Fortunately, these acts of spontaneous or premeditated destruction have often been contrasted by the presence of individuals capable of genuinely creative work. Their passion, commitment, skill and imaginative thinking, vividly displayed in the form of written art, have been a source of endless inspiration.
The art of calligraphy demands a considerable amount of inner effort; observing the purity of lines and outlines, discovering the forms used as accentuated reinforcements with plastic precision and symbolic accuracy. One must pay diligent attention to detail, repetition and variability in different parts of the composition. Its practice therefore cultivates precision, patience and observation within the artist.
This is The Art of Calligraphy.
This is The Art of Calligraphy.
Perfection is achieved through constant training and application. In its highest form, it is as pure and error-free as performed art, where error cannot be corrected because it has already occurred. Calligraphy is a temporary and spatial art at once, because by following the form we are able to 'reverse' time. Tracing the author’s struggle with his material; following the intensity of the stroke, rhythm and movement, adhering to the discipline and virtues he embodied, one can connect to the experience of the artist at the time of its creation. Thus it is a true transmission of energy.
My conviction is that in the current historical circumstances we must use all available means to revive our calligraphic tradition, treat our letters with dignity they deserve. With abundance of talent but no cultivation or tradition, our children will never fully realize their artistic potential. Primitivism and functionalism emasculated the culture of communication. They denied graphic writing the opportunity to improve artistically, and a person, to improve spiritually, by the simplest means, using paper, ink and a fountain pen or a brush only.
Art of beautiful writing is the link to our past and it can help shape our future as a nation of rich artistic heritage.
This book is a testimony to those efforts.”
This book is a testimony to those efforts.”
Ruben Malayan
Yerevan, Armenia
«Ի սկզբանե, այս գիրքը ստեղծվել էր՝ պատմելու գլխավորապես գեղագրության և դրա գործածության մասին՝ ինչպես պատմական, այնպես էլ ժամանակակից կոնտեքստում: Բայց երբ սկսվեցին գրքի բնագրի աշխատանքները, պարզ դարձավ, որ հայոց տառերն իրենց ամենալայն կիրառական սպեկտրով ցույց տալու այս հնարավորությունը չպետք է բաց թողնել:
Պատմական հարուստ վիմագրությունը, մետաղի և փայտի վրա ստեղծված աշխատանքները պետք է իրենց տեղը գտնեին սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի ժամանակներից մինչև մեր օրերը թղթին գրված գրատեսակների կողքին: Գրքի «թղթե» ճանապարհը՝ բացահայտումներով, դժվարություններով և ձեռքբերումներով լի, ձգվում է Վենետիկից Կոստանդնուպոլիս, Մոսկվայից Կալկաթա և դեպի Արևելք: Այն նաև պարունակում է ակադեմիական հետազոտությունների մի խառնուրդ՝ հայ գրի ավանդույթի և ժամանակակից գեղագրության զարգացման վերաբերյալ: Այն բացահայտում է հայկական գեղագրության հարուստ, բայց մոռացված ժառանգությունը, որի նմուշները կարելի է գտնել, օրինակ, Կիլիկյան արքաների ստորագրություններում, Կոմիտաս Վարդապետի, Սայաթ-Նովայի և Արշիլ Գորկու նամակներում, ինչպես նաև XIX դարի վերջի հայ պոետների նամակագրություններում՝ գեղեցիկ շղագիր ոճով։
Գրքում տեղ գտած հնագրական ուսումնասիրությունները վերցվել են Մ. Սթոունի, Տ. Կույումջյանի և Հ. Լեհմանի «Հայկական հնագրության ալբոմ» աշխատությունից (Աարհուսի հրատարակչություն, 2002թ.)՝ ընթերցողին ներկայացնելու հայերեն տառատեսակների և ժամանակի ընթացքում դրանց կիրառման ամենաթարմ բացահայտումները: Պետրոս Մինասեանի ««Արուեստագրութիւն» աշխատության (Վենետիկի Սբ. Ղազար կղզի, 1834թ.)՝ նախկինում չհրապարակված մեկնաբանությունը բացահայտում է նամակագիրների աշխարհը՝ հարստացնելով սեփական մշակութային ավանդույթները: Գրքի մի գլուխ նվիրված է մինչև 1915թ. Ցեղասպանությունը դասական կրթության կոնտեքստում գեղագրության ուսումնասիրությանը՝ ներառյալ (առաջին անգամ անգլերենով հրատարակված) Վենետիկի հայկական գեղագրության գործնական ուղեցույցը (1834թ)՝ Լայպցիգում (1873թ), Թիֆլիսում (1884թ), Կոստանդնուպոլսում (1892թ) և այլուր տպագրված տասնութ ուղեցույցներից մեկը։
Ներառված ժամանակակից գեղագրության պրակտիկան, որը զուգորդվում է հայ գրարվեստի տեխնիկայի, գործիքների և գեղագիտական շրջանակի վերաբերյալ գործնական և օգտակար տեղեկություններով, ծառայում է որպես տեղեկատվության և ոգեշնչման աղբյուր և լույս է սփռում հայ գրարվեստի ապագայի վրա՝ ժամանակակից գեղագրության ստեղծագործության հետաքրքիր օրինակների միջոցով: Ժամանակակից հայկական տառատեսակների դիզայնն իր երկրորդ ամենաակտիվ փուլում է՝ երեք տասնամյակ առաջ սկսած թվային վերափոխումից ի վեր: Թղթի վրա գեղագրության փորձերի ժամանակ ստեղծված տառերը կարող են հասնել ավելի լայն լսարանի, երբ դառնում են թվային տառատեսակաշարի մաս:
Եվ, վերջապես, առանձնահատուկ նշանակություն է տրվել թղթի և տպագրության որակին, ձևավորմանը, դիզայնին և տիպոգրաֆիկային, ինչպես նաև գրքի կազմին ու հարդարմանը։ Արդյունքը՝ ինքնին արվեստի գործ»։
Հեղինակի կողմից
« Անհիշելի ժամանակներից ի վեր մարդը տառապել է իր ներսում հակամարտող ստեղծագործ և կործանարար ուժերի պատճառով: Ուժեր, որ անվերջ նորարարություն են ստեղծել, բայց և բերել են կործանման և անկման։
Մարդկությունը ջանք չի խնայել իր իսկ ստեղծածը ոչնչացնելու համար։ Ալեքսանդրիայի մեծ գրադարանի (642թ.) և Բաղդադի գրադարանի (2008թ.) ավերումն է մտքիդ գալիս. երկրորդը, ի դեպ, կորցրել է իր հազվագյուտ գրքերի մոտավորապես 95 տոկոսը: Սելջուկ թուրքերը ավերեցին Հայոց Բագրատունյաց թագավորության մայրաքաղաք Անին (1064թ.), որտեղ այրեցին ավելի քան 10,000 ձեռագիր։
Մոլորակը շարունակում է պպտվել, բայց այս անգին ձեռագրերն ու այնտեղ ծվարած գիտելիքը կորսվել են ընդմիշտ:
Բարեբախտաբար, ինքնաբուխ կամ կանխամտածված ոչնչացման ջանքերին հաճախ հակադրվում են իսկապես ստեղծագործական աշխատանքի ունակ անհատներն իրենց ներկայությամբ: Նրանց եռանդը, նվիրվածությունը, հմտությունը և ստեղծագործ մտածողությունը, որ վառ դրսևորվել են գրավոր արվեստի մեջ, անսահման ոգեշնչման աղբյուր են դարձել:
Գեղագրության արվեստը պահանջում է զգալի ջանք հենց մարդու ներսից՝ պահպանելու գծերի և ուրվագծերի մաքրությունը, բացահայտելու պատկերները որպես ընդգծված ամրություններ՝ ճկուն ու խորհրդանշական ճշգրտությամբ։ Կոմպոզիցիայի յուրաքանչյուր փուլում պետք է ջանասիրաբար կենտրոնանալ դետալների, կրկնության և փոփոխականության վրա։ Գեղագրությամբ զբաղվելը ճշգրտություն, համբերություն և հետևողականություն է զարգացնում արտիստի ներսում:
Սա է գեղագրության արվեստը:
Կատարելության հասնում են անդադար բանելու և գիտելիքը գործնականում կիրառելու ճանապարհով: Ամենաբարձր իմաստով, այն նույնքան մաքուր է ու անթերի, որքան կատարողական արվեստը, որտեղ սխալը հնարավոր չէ ուղղել, քանի որ այն արդեն եղել-գնացել է: Գեղագրությունը միաժամանակ ժամանակավոր և տարածական արվեստ է, որովհետև ձևին հետևելով՝ կարողանում ես «շրջել» ժամանակը։
Հետևելով հեղինակի՝ սեփական նյութի դեմ կռվին, վրձնահարվածի, ռիթմի և շարժման ինտենսիվությանը, կառչելով նրա կարգապահությունից ու առաքինություններից՝ կարելի է անտեսանելի կապ ստեղծել նկարչի հետ՝ հենց ստեղծագործելու պահին: Իսկը էներգիայի փոխանցում։
Ես կասկած չունեմ, որ այս պատմական օրերում մենք պետք է օգտագործենք բոլոր հնարավոր միջոցները մեր գեղագրական ավանդույթը վերակենդանացնելու, մեր տառին արժանիորեն վերաբերվելու համար։ Չնայած տաղանդավոր մարդիկ շատ են, խրախուսման կամ ավանդույթի մեծ բացի պայմաններում մեր երեխաները երբեք լիովին չեն կարողանա իրացնել իրենց արտիստիկ ներուժը: Պրիմիտիվիզմը և ֆունկցիոնալիզմը նսեմացրել են հաղորդակցության մշակույթը: Գրաֆիկական գրին չի տրվել զարգանալու, իսկ մարդուն՝ հոգեպես կատարելագործվելու հնարավորություն։ Հնարավորություն՝ կատարելագործվելու ամենապարզ գործիքներով՝ օգտագործելով միայն թուղթ, թանաք, գրիչ ու վրձին։
Գեղեցիկ գրելու արվեստը կապն է մեր անցյալի հետ, որը կարող է օգնել ստեղծել մեր ապագան՝ որպես հարուստ գեղարվեստական ժառանգություն ունեցող ժողովուրդ: Այս գիրքը կլինի այդ ջանքերի վկայությունը»։
Ռուբեն Մալայան
Երևան, Հայաստան
Երևան, Հայաստան